Χρυσή Αυγη: Πολιτισμικό σούρουπο

     Όλα άρχισαν (ή μήπως όχι;) με τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου. Ο πολιτικός χώρος στον οποίον δραστηριοποιούνταν δεν έχει καμία σχέση. Το θύμα δεν έχει ταυτότητα. Σημασία έχει ότι η Ελλάδα μετράει ακόμα μια απώλεια, η οποία το δίχως άλλο πρέπει να βαραίνει αποκλειστικά τα κόμματα του "συνταγματικού τόξου" (και μη) και τα πάσης φύσεως Μ.Μ.Ε. που ξαφνικά έχουν βαλθεί να δείξουν στον κόσμο τι κρύβεται πραγματικά πίσω από την οργάνωση της Χρυσής Αυγής.

     Λίγο πριν τον Ιούνιο του '12 που πραγματοποιήθηκαν οι βουλευτικές εκλογές, έβγαιναν διάφορες δημοσκοπήσεις, πολλές από τις οποίες αν και κατευθυνόμενες, έδειχναν ξεκάθαρα την στροφή του κόσμου στην Χρυσή Αυγή. Άλλοι λόγω αντίδρασης, άλλοι λόγω του μεταναστευτικού που είχαν άμεσα προβλήματα και άλλοι γιατί το θεωρούσαν cool (καταραμένα άμυαλα πιτσιρίκια) στρέφονταν εκεί. Τα κανάλια και οι διάφορες εφημερίδες, επειδή πάσχιζαν να ενισχύσουν τα ποσοστά των κομμάτων από τα οποία χρηματοδοτούνταν, δεν ασχολήθηκαν όσο έπρεπε με το φαινόμενο της, όπως φαίνονταν βέβαιης, εισόδου της Χρυσής Αυγής στη βουλή.


     Έτσι, το φασιστικό κόμμα, με απαίτηση του ελληνικού λαού, και απολύτως δημοκρατικά, μπήκε στη βουλή (ειρωνικό έτσι;). Τα κόμπλεξ και το μυαλό (είδατε που είναι χιουμοριστικό το blog;) που κουβαλάνε τόσα χρόνια φάνηκε από τις πρώτες μέρες με το περιβόητο "εγέρθητω", που ακόμα και αυτό αν και λάτρεις της ιστορίας μας και της γλώσσας μας, δεν ξέρουν να το πουν σωστά. Για άλλη μια φορά τα Μ.Μ.Ε. έπρεπε να οργανώσουν την προπαγάνδα της καινούριας κυβέρνησης αφήνοντας λίγο χρόνο για να ασχοληθούν με αυτό το φλέγον θέμα. Η "δημοκρατική" δράση τους συνεχίστηκε με την επίθεση σε μετανάστες και σε λαϊκές παίρνοντας τον νόμο στα χέρια τους. Καμία ιδιαίτερη αντίδραση από πλευράς κυβέρνησης καθώς εξυπηρετούσαν τον σκοπό τους. Αντιπροσωπεύοντας επάξια με τους τραμπουκισμούς τους, την οργή του λαού, ήταν άλλη μια "ανακουφιστική βαλβίδα" στο καζάνι που βράζει. Σταδιακά απομόνωσαν τα μέλη της Χρυσής Αυγής από τα πάνελ τους και τα τηλεοπτικά παράθυρα ενισχύοντας την δημοτικότητά τους. Τους μετέτρεψαν σε θύματα της λογοκρισίας, τους φασίστες. Πιστεύω ότι αν τους άφηναν να συνεχίσουν να βγαίνουν και να λένε την άποψη τους, όλοι αυτοί οι μικροτσούτσουνοι στρατόκαυλοι, θα καταλάβαινε ο κόσμος με τι πραγματικά είχε να κάνει και θα τους εξοστράκιζε.

     Φτάνουμε στο σήμερα και στην στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα, από έναν εκτελεστή της οργάνωσης. Οι λόγοι που κρύβονται πίσω απο την δολοφονία μπορεί να είναι περισσότεροι από τους προφανείς.Φαίνεται ότι πλέον αυτό το όργανο της κυβέρνησης χάνει την χρησιμότητα του, και πάει σιγά σιγά για απόσυρση με έκτακτες εκπομπές και αποκαλύψεις από "πρώην χρυσαυγίτες" που δείχνουν τι εστί πραγματικά Χρυσή Αυγή.Εντωμεταξύ από την στιγμή που όλη μέρα ασχολούμαστε με αυτό το θέμα, η κυβέρνηση είναι ελεύθερη να περάσει τα μέτρα που δεν πρόλαβε να περάσει τον Αύγουστο. Έχουμε αναλωθεί τόσο πολύ στο να ανακαλύψουμε τι κρύβεται πίσω από τα φουσκωτά μπράτσα και τα κενά κεφάλια των ξυρισμένων φλώρων, που δεν αναρωτιέται κανείς πώς φτάσαμε στο σημείο να τους φέρουμε στο προσκήνιο ευθύς εξαρχής. Αυτοί πάλι που ψάχνουν απαντήσεις, κάνοντας τις σωστές ερωτήσεις προφανώς δεν έχουν βήμα στα κατευθυνόμενα μέσα.



    
     Κοιτάμε να σβήσουμε την φωτιά, αλλά δεν αναζητούμε την πηγή της. Έχουμε συγχωνεύσει λανθασμένα τον ορισμό  λέξεων όπως αριστερός-κομμουνιστής και πατριώτης-εθνικιστής σε τέτοιο βαθμό ώστε πλέον η γραμμή που χωρίζει αυτές τις έννοιες να είναι πλέον αδιόρατη. Χωνεύτε το: Ειναι διαφορετικό το να θέλεις το καλό της πατρίδας σου και άλλο το να θες το καλό της πατρίδας σου εις βάρος των άλλων λαών. Το δικαίωμα που σου δίνει η χώρα να φωνάζεις: "Αίμα, Τιμή, Χρυσή Αυγή" ελεύθερα, συνοδεύεται και από κάποιες υποχρεώσεις. Η παιδεία είναι το όπλο απέναντι σε αυτό το μόρφωμα και δυστυχώς στην Ελλάδα, η κρίση μας ανάγκασε να πουλήσουμε τα πυρομαχικά...

Τυφλός Πλούτος, Μουγγός Λαός. Τις πταίει;

  


     Μπορεί από τον τίτλο να ψυλλιαστήκατε που θα στηρίζεται το θέμα του σημερινού άρθρου. Πρόσφατα παρακολούθησα τον Πλούτο του Αριστοφάνη σε μετάφραση, μουσική και σκηνοθεσία Διονύση Σαββόπουλου. Για αρχή να πω ότι βρήκα ευχάριστη την δική του εκδοχή. Γενικά απεχθάνομαι την ριζική αλλαγή ενός έργου της αρχαιότητας ώστε να "ταιριάζει" στην σημερινή εποχή. Ο Νιόνιος κατάφερε και κράτησε μια ισορροπία ανάμεσα στο παλαιό και στο σύγχρονο. Διατήρησε πολλά στοιχεία από την αρχαία κωμωδία, αλλάζοντας κάποια ονόματα τα οποία είναι λογικό να μην μπορεί να διατηρηθούν καθώς αναφέρονται σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε αρα πρέπει να αντικατασταθούν με κάτι αντίστοιχο που γνωρίζουμε εμείς.

     Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή: ο θεός Πλούτος είναι τυφλός και έτσι δεν μπορεί να ξεχωρίσει τους τίμιους από τους άτιμους και έτσι δεν μπορεί να μοιράσει τον πλούτο σωστά με αποτέλεσμα οι τίμιοι να είναι φτωχοί και οι άπληστοι να μην ξέρουν τι έχουν (πόσο επίκαιρο). Τον θεό συναντάει ένας Αθηναίος, ο Χρεμύλος, ο οποίος με την βοήθεια του δούλου του αποφασίζει να τον πάει στον Ασκληπίο για να ξαναβρεί το φως του και να δώσει τα πλούτη στους τίμιους (συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου). Πραγματικά είναι δύσκολο να υπάρξει πιο επίκαιρο θέμα από την άδικη κατανομή του πλούτου από κτίσεως κόσμου. Κάποια στιγμή στο έργο παρουσιάζεται η Πενία ισχυριζόμενη ότι είναι λάθος αυτό που πάνε να κάνουν και ότι θα το μετανιώσουν καθώς, άμα όλοι γίνουν πλούσιοι ποιοι θα είναι αυτοί που θα συμμετέχουν στις τέχνες και στις δουλειές. Ολόκληρο το έργο στηρίζεται στην αντιπαράθεση του αισθήματος δικαίωσης του Χρεμύλου και της τετράγωνης λογικής της Πενίας. "Πενία τέχνας κατεργάζεται", ισχυρίζεται η θεά και αυτό είναι τροφή για σκέψη για τον θεατή.

     Επιστρέφοντας στο σήμερα αντιλαμβανόμαστε πόσο τραγικά επίκαιρος είναι ο Αριστοφάνης σε αυτό του το έργο. Αλληγορικά αποδίδει την άδικη κατανομή του πλούτου στην έλλειψη όρασης του Πλούτου. Μήπως όμως φταίει πραγματικά ένα άλλο είδος αναπηρίας (αυτή τη φορά του Λαού) για την κατάληξη αυτή του πλούτου. Η χώρα αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα πολλά χρόνια  αλλά ας μην πάμε μακριά. Ας μεταφερθούμε στο τέλος της Χούντας. Η παραπαίουσα δικτατορία αφήνει την χώρα ακυβέρνητη και έρχεται ως Μεσσίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για να την επαναφέρει στο δρόμο της δημοκρατίας. Κυριολεκτικά τον περίμεναν με κεριά στο αεροδρόμιο. "Μπροστά στην αναβροχιά, καλό είναι και το χαλάζι" λέει ο σοφός λαός και δεν έχει άδικο. Όπως είναι φυσικό η δεξιά δεν είναι αυτό που περίμενε ο Λαός και το '81 εμπιστεύθηκε την διακυβέρνηση της Ελλάδας στον Ανδρέα Παπανδρέου και στο "σοσιαλιστικό" του κίνημα. Πράγματι η ψαλίδα έκλεισε και δημιουργήθηκε η περιβόητη μεσαία τάξη. Λες και ο πλούτος ξαφνικά βρήκε το φως του και πήγαινε στον κόσμο που πραγματικά το άξιζε.

     Το κόστος αυτής της κοινωνικής πολιτικής ξέρουμε πολύ καλά ποιο είναι γιατί τώρα το πληρώνουμε. Πολύ απλά γιατί αυτές οι παροχές έγιναν με δανεικά λεφτά με παράλληλη αποβιομηχανοποίηση της χώρας και καταβαράθρωση της πρωτογενούς παραγωγής με ανεξέλεγκτες επιδοτήσεις από τα ευρωπαϊκά ταμεία. Το δημόσιο γέμισε κομματόσκυλα (από όλα τα κόμματα) και φτάσαμε στο σημείο να πηγαίνεις σε δημόσια υπηρεσία και να σε εξυπηρετούν (άδικη χρήση της λέξης) λες και σου κάνουν χάρη. 39 χρόνια τώρα ο Λαός μουγγός. Κάποιοι γιατί βολεύτηκαν, κάποιοι γιατί δεν ασχολούνται και οι υπόλοιποι νιώθουν ότι πλέον η αντίδραση είναι μάταιη.

     Ο Λαός αντί να ψηφίζει, πηγαίνει στην παραλία ( για αυτό οι εκλογές είναι συνήθως καλοκαίρι αποτι φαίνεται) και η ψήφος διαμαρτυρίας του ήταν η Χρυσή Αυγή. Εκεί που λες ότι δεν μπορεί να πέσει πιο χαμηλά η νοοτροπία μας και ο τρόπος σκέψης μας. Η μερίδα κόσμου που τους ψήφισε είναι διαφόρων τάξεων και ηλικιών: από μιοκροτσούτσουνους  πιτσιρικάδες που θεωρούν μαγκιά να στηρίζουν ένα φασιστικό κόμμα μέχρι μεγάλους ανθρώπους κάτοικοι διαφόρων περιοχών της Αθήνας που έχουν κατακλυστεί από λαθρομετανάστες (άλλο ένα μέτρο της "σωτήριας" δεξιάς). Πολιτικοποιημένη νεολαία δεν μπορεί να υπάρξει καθώς ο ρόλος της περιορίζεται στο να παπαγαλίσει γνώση και να βγει κόμματοσκυλο από την γραμμή παραγωγής των κομμάτων που έχουν μπει για τα καλά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Άρα έχουμε μηδαμινή αντίδραση με την πρωτοπόρα αριστερά να είναι της λογικής: "αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας" θαρρείς και παίζει και αυτή τον ρόλο της σε αυτό το παιχνίδι χρήματος και εξουσίας.

     Έτσι, μήπως τελικά δεν φταίει ο Πλούτος που δεν ξέρει που πηγαίνει, αλλά αυτός ο Λαός ο οποίος δεν ξέρει, ή σε περιπτώσεις δεν θέλει, να μιλήσει; Δώσε στον άνθρωπο εξουσία (ή χρήμα) και θα δείξει το αληθινό του πρόσωπο.  Η Πενία ανησυχεί για την κατάληξη του απλού κόσμου της Αθήνας μόλις γευτεί την ευμάρεια που του υποσχέθηκε ο Πλούτος. Κάτι μπορεί να ξέρουν για αυτό όλοι αυτοί οι άνθρωποι που το 1973 τύπωναν προκηρύξεις και φώναζαν συνθήματα υπέρ της δημοκρατίας και της επαναφοράς της εξουσίας στα χέρια του Λαού.

"Το καλοκαιράκι.... στην ακρογιαλιά". -Σκάστε ρε μαλάκες να κοιμηθουμε. Σεπτέμβρης μπήκε.

     

     Άλλο ένα καλοκαίρι πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε. Ένα συνηθισμένο ελληνικό καλοκαίρι. Με τον κόσμο να γεμίζει τις παραλίες, παράνομα κλεισμένες και μη, την κυβέρνηση να περνάει στη λούφα τα μέτρα που δεν θέλει να βγουν στην φόρα και τον ήλιο να βομβαρδίζει αβασάνιστα το δέρμα μας με υπεριώδη ακτινοβολία. Ομολογώ ότι το καλοκαίρι δεν είναι η αγαπημένη μου εποχή του χρόνου. Μετεωρολογικά τουλάχιστον. Κατά τα άλλα είναι καλά γιατί δεν έχουμε σχολές/σχολεία κλπ. αλλά  υπάρχουν  ελπίδες για καμία άδεια από τη δουλειά (σε άλλες χώρες φαντάζομαι).

     Για αυτούς που περνάνε τις διακοπές τους εντός Αθηνών μπορούν να εκτιμήσουν την πόλη, όντας άδεια, όπως ποτέ άλλοτε. Ωστόσο, τα τσιμέντα των κτιρίων εκπέμπουν περισσότερη θερμότητα και από την υψικάμινο της χαλυβουργικής κατά τη διάρκεια της ημέρας και οι μετακινήσεις με τα Μ.Μ.Μ γίνονται ακόμα πιο επώδυνες από αυτά που περιγράφει ο φίλος Whisper. Ειδικά αν είσαι σε λεωφορείο που περνάει από κέντρο και έχει μέσα αλλοδαπούς, καλή σου τύχη. Όχι ότι δεν έχουμε και Έλληνες βρομιάρηδες αλλά και αυτοί κέντρο πάνε οπότε είναι όλοι μαζεμένοι στο ίδιο λεωφορείο. Η ζαλάδα που θα νιώσεις δεν θα είναι από τον οδηγό που την έχει δεί Ken Block, αλλά από την έλλειψη οξυγόνου που οδηγεί τον εγκέφαλο σε δυσλειτουργία. Στο σπίτι τα πράματα είναι κάπως καλύτερα ωστόσο όχι λόγω του κλιματιστικού. Με τον πρώτο λογαριασμό της ΔΕΗ παθαίνεις ανεύρυσμα οπότε ψάχνεις οικονομικότερους τρόπους για να δροσιστείς. Γεμίζεις τα δωμάτια ανεμιστήρες τόσο ώστε να χρειαστεί να πάρεις ειδική άδεια για αιολικό πάρκο από το κράτος.

     Στην περίπτωση που είσαι κάπου στην επαρχία, μπορεί να γλιτώνεις την ασφυκτική ζέστη ωστόσο η μεγαλύτερη πληγή του καλοκαιριού παραμονεύει παντού: ΤΑ ΚΟΥΝΟΥΠΙΑ (ντουμ ντουμ ντουυυυυυυμ).  Κανένα μέτρο δεν φαίνεται να είναι αρκετό για αυτές τις ιπτάμενες αιμορουφήχτες. Απο φιδάκια και μπουκαλάκια που βάζουμε στην πρίζα μέχρι έξυπνες σίτες (πωλείται με πιστοποίηση i.q. test). Ειδικά σε περιοχές με στάσιμο νερό κάνε το λάθος να ανάψεις φως σε εξωτερικό χώρο. Θα στην πέσουν χειρότερα και από την 4η πληγή του Φαραώ. Σε 3 λεπτά θα χρειαστείς μετάγγιση αίματος για να συνέλθεις από την αφαίμαξη. Το κυνήγι των κουνουπιών αποτελεί ένα από τα πιο διαδεδομένα χόμπι του καλοκαιριού που συνοδεύεται και απο εξειδικευμένα εξοπλισμό. Η πιό απλή μορφή του δεν απαιτεί κάποιο εργαλείο καθώς τα κυνηγάς με τα χέρια. Προχωρώντας σε πιο περίπλοκες μεθόδους συναντάμε την κλασσική μυγοσκοτώστρα, την παντόφλα και πλέον υπάρχει και η ρακέτα με μπαταρίες που εφαρμόζει μια τάση στο σύρμα που έχει. Θα τα βρείτε σε εξουσιοδοτημένα φανάρια από πακιστανούς με την εγγύηση της κινέζικης βιομηχανίας. Αρκετά ευχάριστη ασχολία που συνοδεύεται από τον ήχο και την μυρωδιά του φρεσκοψημένου μαμουνιού. Πάντως το καλύτερο εργαλείο που έχω βρει είναι ενα ζευγάρι μικρών χεριών που τα οπλίζεις και πατώντας την σκανδάλη κλείνουν ζιπάροντας το κουνούπι. Οι κατασκευαστές μάλιστα έχουν βάλει και στόχο στη μέσα μεριά για να βαθμολογείς.

     Κάθε καλοκαίρι κλείνει με τον καλύτερο τρόπο: την αποστολή των εκκαθαριστικών σημειωμάτων της εφορίας. Τι καλύτερο από το να γυρνάς μετά απο τις διακοπές σου και να βρίσκεις στο γραμματοκιβώτιο σου τον φάκελο με τις λέξεις "Υπουργείο Οικονομικών". Στην καλύτερη περίπτωση σε προσγειώνει απότομα στην πραγματικότητα. Στην χειρότερη μπορεί να σε οδηγήσει στο να προσγειωθείς στο πεζοδρόμιο απο την ταράτσα του σπιτιού σου.